Huzurdan Kanıt

> Sen hele bir namaz kıl, o huzurdan sonra ateist olmazsın.

Bir çok kişi namaz kıldıktan sonra, kabeyi tavaf ettikten sonra ve olası bir dini ibadetini yaptıktan sonra rahatladığını ve psikolojik olarak mutlu bir duruma girdiğini iddia ediyor. İddia sahipleri bununla kalmıyor, bu huzurun insanın dininin doğruluğunu gösterdiğini iddia ediyorlar. Açık söylemek gerekirse yıllar boyu kendi dinimin ritüellerini yaptım ve çok kişi bu ritüellerden huzur duysa bile ben hiç huzur duymadım, duymuyorum da. Dini ritüellerin hepsini zaman kaybı olarak görüyorum.

Bir Hristiyanın kilisede huzur bulması, bir müslümanın namazda huzur bulması, bir pastafaryanın makarna yerken huzur bulması oldukça garibime gidiyor. Tamam, makarnayı aç kalmamak için yersin de, tanrıya nasıl yaklaşıyorsun be dostum... Bir türlü anlam veremiyorum. Her din, diğer dinlerdeki ritüelleri saçma bulurken, benim islami ibadetleri de saçma bulmam garip değildir sanırım.

Üstelik bir dinin ibadetinden alınan huzur o dini doğru yapmaz. Bu sebeple her ne kadar huzur duysaydım bile yine ateist olurdum çünkü namaz kılsam da kılmasam da aynı kuranı okuyor aynı dini kaynakları inceliyor olacaktım. Yani asla şu tür bir şey söyleyemem ben: "Kutsal kitabımda çelişkiler var, şiddet hat safhada, ayrıca bu akıldışı bir kitap. Ama ibadetlerden huzur buluyorum, o halde dinim doğru!" Böyle bir şey söylemem çünkü akıl ile duyguların karıştırılmaması gerektiğini biliyorum. Bir dini doğru yapan şey ondan aldığınız huzur değil, o dini kaynakların gerçeklik ile uygunluğu olmalıdır.

Ayrıca bazı şeylerden alınan huzur ve mutluluk duygusu onları gerçek yapmayacaktır. Mesela Harry Potter romanlarını okurken bir huzur duyuyorsanız, bu Harry Potter'ı gerçek yapmaz. Eğer gerçekten bunu iddia ediyorsanız, gerçekten bir şeyin doğruluğunun, verdiği psikolojik etki ile doğru orantılı olduğunu iddia ediyorsanız kendinizle çeliştiğiniz anlamına gelir bu. Çünkü aynı şekilde, sayısız farklı dine mensup kişi de kendi dinlerinden huzur bulduklarını, bu sebeple o dinin doğru olduğunu savunabilir. Herkes kendi dininin ibadetlerini huzur verici bulacak ve o dine girmemi isteyecektir, öyle değil mi? O halde, aynı mantık hatasına düşerek tüm dinlerin doğru olduğunu savunmalıyız ki bu durumda tek gerçek dinin kendi dinleri olduğunu savunan kutsal kitaplarla çelişkiye girmiş oluruz.

Hadi bu çelişkiden de kurtulduk diyelim... "Sizin dini ibadetinizden aldığınız huzuru ben de insanlara dinsizliğimi anlatıyorken alıyorum" demem için önümdeki engel nedir? Bu durumda sizden dinsiz olmanızı istemem kadar ukalaca bir tavır olabilir mi? Ve ya ben Turan Dursun'un kitaplarını okurken mutlu oluyorsam ve kendimi huzurlu hissediyorsam bu dinsizliğin kanıtı olarak sunulabilir mi? Elbette hayır...

Ayrıca iddia edildiği gibi namazdan ve ibadetlerden aldığım huzu sebebi ile müslüman olmaya kalksaydım bile "Kültürel Müslüman" olurdum büyük ihtimalle. Ama bu beni inançlı yapmazdı.. Sadece kültürü yaşatmak için dini ritüeleri yerine getirirdim ve bunu tanrıya inanmadan da yapabilirdim. Günümüzde "Kültürel Yahudilik" adı altında yahudiliğin kültürünü devam ettirip aslında inanmamayan çok sayıda aile var. Aynı şekilde ibadetlerimi bir tanrıya inanmadan da yerine getirip huzur bulabilir bir insan. Yani ne kadar huzur bulursam bulayım, tanrıya inanç konusunda ateist olurdum.

Ayrıca iddia edildiği gibi namazdan alınan huzur insanı müslüman olmaya yöneltseydi, namaz kılan hiç kimse ateist olmazdı. Namazdan herkes aynı huzuru alıyor olsaydı ve gerçekten ibadetler ve huzur insanı o dine bağlasaydı dinden çıkma kavramı olmaması gerekirdi. Oysa şu an, daha önce defalarca namaz kılmasına rağmen ateist olan kişiler var. o halde "namaz kılsaydın, o huzuru bırakmazdın ve ateist olmazdın" gibi yanlış bir görüşü savunmak da hatalıdır