Dinden Çıkma Hikayem

Dünya'daki en büyük ateist sayfalarının birinde yönetici olmam, çok sayıda dinsize ulaşma imkanını beraberinde getirdi. Bu sayede çok fazla sayıda kişinin dinden çıkış hikayelerini okudum, onları dinledim, onlarla dertleştim ve hatta bu hikayeleri daha fazla kişiye aktardım. Bu kadar hikayeye şahit olduktan sonra kendi hikayemi anlatmamak garip olacak sanırım. Ben de kendi dinden çıkış hikayemi sizlere kısaca anlatayım.

Hikayemi aktarmadan önce şunları belirtmek isterim ki bu hikayede neden ateist olmanız gerektiğine dair argümanlar bulmayacaksınız, ateizmi neden seçmeniz gerektiğine rastlamayacaksınız, ömrünü bu işe vermiş profesyonel bir ateistin hikayesini okumayacaksınız. Bu sadece basit bir dinden ayrılma öyküsü ve bu çıkıştan sonra düşüncelerimi oldukça geliştirdim, güncelledim ve daha doğru düşüncelere ulaşmak için çaba gösterdim. Bu sebeple burada yazdıklarımı okuyup "Ne yani bunlara bakıp mı ateist olalım?" demeyin. Amacım birilerini dinden çıkarmak değil, birilerinin sorgulamasına kıvılcım olmak...

Küçüklükten beri dinle büyütülen biriydim. Her akşam Allah'a bağlanmak için en içten dualarımı ederdim. Her gün aynı şeyleri robotçasına tekrarlardım ama bu bana huzur verirdi. Beni dinleyen ve dualarımı ciddiye alan bir gücün varlığına inanarak büyümüştüm çünkü. Tüm insanlık için edilen dualar... Açların doyması, savaşların bitmesi, ailemin sağlıklı olması ve küçük bireysel istekler... Her gün yalvarırdım Allah'a dualarımı kabul etsin diye. Dualarımın gerçekleşip gerçekleşmemesi de o kadar önemli değildi çünkü gerçekleştirmese bile o çok bilgiliydi, muhakkak bir bildiği vardı. Hiçbir zaman "Madem bir bildiği var, neden dua ediyoruz?" demedim. Sorgulamak aklımın ucundan geçmiyordu. İnançlı masum bir çocuktum sadece...

Yine küçük yaşlardan gelen bir bilim merakı da vardı ama asla üzerine gitmemiştim bu merakın ve hiç de körüklememiştim. Ayda yılda bir kez arkadaşlarım hediye ederse, abim getirebilirse eve Bilim ve Teknik dergisi geçerdi, elimden bırakmazdım. Daha 10-11 yaşındayken lise bilgileri olmadan anlaşılamayacak makaleler okuyordum bu dergilerden, anlamasam bile okuyordum. Merak değil mi, okuyordum işte. Arada sırada evrimle ilgili makaleler görüyordum, ama üzerinde fazla durmamıştım o dönemler. Din ve tanrıyla olan ilişkisine de pek bakmıyordum açıkçası, nasıl olsa o konular da fazla ilgi alanımda değildi. Sadece duasını eden bir çocuktum işte. Ansiklopedilerde karıştırdığım sayfalarda nesli tükenmiş hayvanları incelemek en büyük zevkimdi. Bir bakıyordum, o nesli tükenmiş hayvanlar günümüz hayvanlarına benziyorlardı. "Acaba" diyordum, "Bu hayvanlar zamanla değişiyor mu?" O zamanlarki evrim düşüncem bundan ileri gitmiyordu işte. Din ile bilim ile ilgim bu kadardı.

Alevi ailede büyüdüğümden sünni namazını hiçbir zaman öğrenmedim. Bana sürekli onların hatalı olduğu, yanlış yolda gittikleri anlatılıyordu. Aklımdaki ilk sorgulama ışığı burada düşmüştü; "Bize onların yanlışlığı öğretiliyor ve onların hatalı olduğunu söylüyorlar, onlar da çocuklarına aynısını yapıyor ve bizim hatalı olduğumuzu anlatıyorlar. Ya onlar doğruysa? Peki ya biz doğruysak? İyi de ben onların yerinde olsam sünni olacaktım, onlar benim yerimde olsa alevi olacaktı. O zaman bizim irademize beğlı bir durum yok ki ortada. Offf, çok saçma!" diyordum. Ama bunların da üzerinden gitmedim. Aynı dualara aynı inanca hiçbir şey yokmuş gibi devam ettim. Her ne kadar aklımda sorular olsa da bu inancı bırakmak asla düşünülemezdi, islam doğruydu!

Küçükken bana "Her işin başında 'Bismillah' diyip besmele çekeceksin" diye öğütlemişlerdi. Eğer her işin başında besmele çekeceksem, besmele çekmeden önce de besmele çekmeliyim. Bu besmele de bir iş olduğuna göre bundan da önce besmele çekmeliyim. O halde ömrüm boyunca besmele çekmeliyim diye düşünürdüm. Gülüp geçerdim tabi. "Bir kere besmele çeksen yeter!" derdim kendi kendime. Şimdi, o anki halime yine gülüyorum. Ne garip sorular varmış aklımda.

Mahallede kuran kursları açılmıştı ama ben gitmedim. Kurs paralıydı ve ailemin ekonomik durumu iyi sayılmazdı. Abimden kalma arapça öğrenme kitabı vardı. Onu alır her gün her gün çalışırdım. Bu sayede kuranı arapça okumaya başladım. Kendiliğimden arapça okumaya ve yazmaya başladım (yazma konsunda berbat olsam da...) ve bu şekilde kendimi evde geliştirdim. Bol bol sevap kazanma düşüncesiyle kuranı arapçadan okuma aşkı içerisindeydim. Eğer sevap kazanamazsam cennete gidemezdim, öyle değil mi? Ailem kuran sadece arapça okunursa sevapların artar dediğinde "Allah neden arapça okumamızı istiyor ki? Allah her şeyi biliyorsa Türkçeyi de bilir, o zaman o neden sevap değil?" diye düşünüp durdum uzun süre, ama lise yıllarına kadar kuranı türkçeden okumadım. Sonraki yıl ücretsiz kurs açıldığında bir hafta kuran kursuna gittim. Ama dayanamadım. Dindar denilen adamlar çocukları sopayla dövüyordu, yanlış yapana bağırıyordu, sinirleniyordu. Birkaç saat boyunca sırf dayak yememek için tuvalette saklandığımı hatırlıyorum. Ama şu ana kadar anlattıklarımın hiçbiri dinden çıkmamda etkili olmadı. O zamanlardan 'dindarların yaptığını dine mal etmemem' gerektiğini biliyordum. İçimde hala en ufak bir şüphe yoktu.

Lise 1'in sonunda ilk şüphe tohumlarım atıldı. Henüz ne felsefe ile tanışmıştım ne de evrimle. O yaz abim eve Kuran'ın Türkçe Mealini getirmişti. "Kuranı arapça okuyoruz, anlamıyoruz. Allah bu kitabı öyle boş boş okuyalım diye mi yolladı? Okuyup anlamalıyız!" dedi. Abimin dinden çıkmış olduğunu, kurandaki vahşeti ve tehditleri görmemiz için bunu istediğini sonradan öğrendim. Her ne kadar, abim sonradan dine dönmüş olsa da bu hareketi böyle bir ateistin doğmasına sebep oldu.

Kuranın mealini ilk elime aldığımda ona zerre kadar şüphe duymuyordum. O tanrı yazımıydı. Nokta. Fakat ayetleri her atladığımda kafamda soru işaretleri kalıyordu. Daha okuduğum ilk ayetlerde " Gerçek şu ki, kâfir olanları (azap ile) korkutsan da korkutmasan da onlar için birdir; iman etmezler. Allah onların kalplerini ve kulaklarını mühürlemiştir. Onların gözlerine de bir çeşit perde gerilmiştir ve onlar için (dünya ve ahirette) büyük bir azap vardır.(Bakara, 6-7)" diyordu. Eğer onların kalplerini ve kulaklarını Allah mühürlemişse neden azap çekeceklerdi ki, suçları neydi? Eğer onları uyarsak da uyarmasak da onlar inanmayacaklarsa neden Kuran indirilmişti? Eğer Kuran küfre sapanları doğru yola sokmayacaksa neden indirilmişti? Eğer onların sonu kesin belliyse ve uyarmamız hiçbir şeyi etkilemeyecekse Allah onları neden yaratmıştı? Sorular sorular...

Kuran'ın daha ilk okunduğunda şüphe ile yaklaşılması gereken bir kitap olduğu açıktı. Ama Nisa suresine gelene kadarki süreçte sorular pek önemli değildi. En son Nisa suresine başlar başlamaz ataerkillik gözler önüne çıktı. 4 kadın alan yobazlara sürekli "Onlar gerçek müslüman değil" diyerek yaklaşan ben Nisa suresi 3. Ayeti gördüğümde donakaldım. Gerçekten de 4 kadın almak caizdi. Evet bu kadınlar arasında adaleti gözetiyor olabilirdi fakat önemli olan "4 eş arasındaki adalet" değil "kadın ve erkek arasındaki adalet" değil miydi? Allah nasıl olurdu da ataerkilliği caiz kılardı? Aklım almıyordu. Biraz daha devam ettim ve Nisa suresi 11. ayete rastladım. Bu sefer de miras hakkında "Bir erkeğin mirası = iki kadının mirası" deniyordu. Derin bir öfke ve inanç sarsıntısından doğan üzüntü kaplamıştı içimi. Bunca yıl kuranın tanrısına dua etmiştim ama o tanrı kadın-erkek eşitliğini önemsemeyen bir tanrıydı.

En son "Ehhh yeter ama!" detirten ayet ise Nisa34 oldu. Açık açık "Erkeği kadına üstün kıldık, isterse erkek döver" diyen ayet... Sinirimi taşırdı ve kuranı olduğu gibi duvara fırlattım. Günah münah umrumda değildi. Bir tanrı açıkça erkeğin üstünlüğünü ilan etmişti. Sinirim çıkmıştı. Küçüklükten beri annemin, babamdan yediği dayakları "Allah adaletlidir, ahirette cezasını görür" diyerek hazmeden ben bu ayetten sonra hüngür hüngür ağlamaya başladım. Özellikle bu ayet bardağı taşıran damlaydı.

O gece uyumadım sanırım. Din üzerine uzun uzun düşündüm. Bu ayetler Allah tarafından mı gönderilmişti? Bu düşünülemezdi. O zaman bu kadar ayeti "peygamber" olarak nitelediğim adam mı uydurmuştu? Bu o ana kadar düşünmediğim bir olasılıktı. Ama olan buydu. O gün dinden çıkmıştım. Gözyaşları içinde...

İslam insan ürünüydü, peki ya Allah? O var mıydı? Eğer yıllarca islam üzerinde kandırılmışsam aynı şey Allah için geçerli olamaz mıydı? İyi de Allah'ın varlığını iliklerimde hissediyordum. Evren, canlılar, yolda gördüğüm o güzel çiçek, insanlar, ben... Hepsi tesadüf müydü? Nasıl olmuştu bu kadar şey? Bu düşünceden sonra populer bilime olan ilgim arttı. Bir hafta içinde almam gereken kitapların listesini çıkardım. Artık yeni sorum "bu kadar şeyin nereden geldiğiydi."

Bundan sonra evrimle ve kozmoloji ile ilgilenmeye başladım. Tüm bu canlıların nereden geldiğini, nasıl çeşitlendiğini anlamadan önce eski insanların inançlarına bakarak bir akıl yürütme yaptım. Eskiden beri bir şeyleri açıklamak için hikayeler üretiyorlardı. Yağmura, tanrıların ağlaması demişlerdi; depremi açıklamak için, boğanın kafasını sallaması hikayesini oluşturmuşlardı. Bilim ilerledikçe tanrılara olan ihtiyaç azalıyordu, sürekli açıklanamayana "doğaüstü" diyorlardı. O zaman, nasıl yağmuru açıklayamadığımızda bu tanrıların ağlaması olduğunu göstermezse; aynı şekilde canlıların nasıl oluştuğunu açıklayamamak Allah'ın olduğunu göstermezdi. Bu akıl yürütme beni bir adım daha tanrıdan uzaklaştırdı. Belki de tüm tanrılar, açıklanamayan şeyler için üretilen mitlerdi. Her açıklamada, her bilimin geliştiğinde insan tarihinden silinen mitler.

Daha sonra evrimle tanıştım ve bu kadar canlının nereden geldiğine kendi çağımda cevap bulabildim. Küçükken, ansiklopediyi karıştırdığımda aklıma takılan "acaba canlılar değişiyor mu?" düşüncesi netlik kazanmıştı. Canlılar(daha doğrusu populasyonlar), doğaüstü bir güce ihtiyaç duymadan değişebilirdi. "Canlılar için uydurulan tanrı miti" de gözümden silinmişti.

Peki ya evreni tanrı mı yaratmıştı? Bunun için kozmolojik argümanın ilk versiyonunu incelediğimde şöyle bir şeyle karşılaşmıştım "Her şeyin bir sebebi vardır, bu sebeple evrenin de sebebi olmalıdır. Bu sebep tanrıdır!" İyi de her şeyin bir sebebi varsa tanrının da sebebi olması gerekmez miydi? Eğer tanrının sebebi yoksa nasıl "her şeyin bir sebebi vardır" diyebiliyorduk? Eğer tanrı sebepsizse aynı şeyi evren için de söyleyemez miydik? Bu şekilde kozmolojik argümanı da başımdan savmıştım. Ee yazının başında dediğim gibi, bu düşüncelerim daha sonra çok değişti ve güncellendi, uzun süre sonra kelam kozmolojik argümanı inceledim, zaman felsefesine girdim, kozmolojik argümanın farklı versiyonlarını inceledim fakat ateist olduktan çok sonra gerçekleştiğinden burada aktarmıyorum.

Tanrının varlığına yönelik argümanlara merak salınca çok sayıda argüman gördüm. Bunları incelediğimde bir tanrıya ulaşmak için yetersizlik hissettim. Ateist argümanlar, deist argümanlardan çok daha mantıklı geliyordu. Artık ateist olmuştum, sonu olmayan din felsefesine bu şekilde giriş yapmıştım. Ateisttim! Birkaç yıl önce sorsalar en son olacak kişi bendim, ama olmuştu. Sorgulayabilmiştim. Fakat bu daha başlangıçtı. Çok sayıda tartışmaya katılacak, ateist olduğum için dayak yiyecek, ailemle aramı bozacak sonra düzeltecektim. Daha beni bekleyen çok sayıda argüman, çok sayıda kitap, çok sayıda olay vardı.

Din felsefesi için yepyeni biri doğmuştu.

O doğan kişi bendim !

Ben yeniden doğmuş bir ateisttim.